maandag 9 januari 2017

Eeuwigdurende erfpacht: Politieke onmacht van de politieke macht

Brevet van onvermogen
Het gemeentebestuur van Amsterdam heeft na twee jaar een voornemen kenbaar gemaakt voor het vernieuwen van het erfpachtstelsel. De berg heeft een muis gebaard, want het voorstel kan en mag geen succes worden. Waarom niet? Omdat het onrechtvaardige ongelijkheid introduceert, zonder goede grond alle waardevermeerdering naar zich toeharkt inclusief het evenredig aandeel dat de erfpachter toekomt, en omdat er bedoeld of onbedoeld financieel nadelige gevolgen optreden voor de erfpachters ook als er geen een daadwerkelijk overstapt!
 

Je wil toch niet geloven dat partijen als VVD en D66 medewerking aan dit wangedrocht hebben verleend! Deze partijen hebben in  de verkiezingscampagne van 2014 van alles beloofd over erfpacht, maar ze maken het nu erger dan elke andere partij had kunnen bedenken!
Citaat Jan Paternotte 2014: “de gemeente moet stoppen met het schandelijk afromen van de huizenprijzen”

Maar nu de vraag hoe het zover heeft kunnen komen.
Dat gaat zo.
Tijdens de coalitiebesprekingen worden afspraken gemaakt over erfpacht. VVD en D66 hebben hierbij het principe van eeuwigdurende erfpacht binnengehaald, maar ze konden het met de SP niet eens worden over de uitwerking ervan. Toen is in arren moede teruggevallen op de typisch Hollandse oplossing: we vragen het een commissie. Dat werd dus de Grondwaardecommissie (GWC). Wat bleek? Deze ‘onafhankelijke’ commissie kwam na het horen van allerlei betrokkenen ‘toevallig’ met een advies dat in de meest extreme mate de belangen van de gemeente bleek te dienen ten koste van die van de erfpachters. Niemand kan bewijzen welke krachten hiertoe hebben bijgedragen, maar we weten dat het Grondbedrijf opdrachtgever was van deze commissie. Later zijn zeer fundamentele bezwaren en kritiekpunten tegen de uitkomsten van de commissie aangevoerd (Marktwaardecommissie, RIGO), maar het kwaad was al geschied. Het college besloot met instemming van de gemeenteraad het rapport van de GWC als uitgangspunt te kiezen.

Begin februari 2016 gebeurde nog iets bijzonders: de oppositie (PvdA en GroenLinks) boden aan het principe van eeuwigdurende erfpacht te willen aanvaarden, mits er open besprekingen zouden worden geopend over de uitwerking. De wethouder omarmde dit als bijdrage voor het draagvlak, maar het is nooit tot een overleg gekomen! De coalitiepartijen vertrouwden het niet. Zij dramden liever door op hun eigen lijn. Met het voorliggende idiote concept-besluit als gevolg. De PvdA was uiteraard in zijn wiek geschoten, maar kon weinig anders doen dan een eigen denkrichting presenteren. Laat dit idee nou vele malen gunstiger uitpakken voor de erfpachters dan het huidige voorstel! De coalitiepartijen worden rechts ingehaald.

De beruchte Amsterdamse bestuurscultuur aan het werk 
Zo wordt Amsterdam bestuurd. Partijpolitiek bedrijven tot het bittere einde met krappe meerderheden van 23 van de 45 zetels, ook al leidt het tot absurde gevolgen. De commissie-Brenninkmeijer schreef het in zijn rapport over lokale democratie en erfpacht wordt een van de standaardvoorbeelden van een verziekte Amsterdamse bestuurscultuur.
Is er nu niemand die de vraag durft te stellen: waar zijn we helemaal mee bezig? Puur onvermogen. Politiek in de slechtste zin van het woord!






Geen opmerkingen:

Een reactie posten